Federación Foros por la Memoria
Comunicados y Documentos de la Federación
Noticias
Agenda
Artículos y Documentos
Home » Artículos y Documentos

Morre a persoa, perdura o personaxe

Suso de Toro. El País, 20-09-2012 | 24 septiembre 2012

O franquismo foi un sistema totalitario que era dono dos corpos e tamén das mentes

 

SUSO DE TORO 20 SEP 2012

O franquismo foi literatura. Foi un relato que o réxime, co pais enteiro encerrado do mundo, meteu nas mentes das xeracións posteriores que non viviran na República e non coñeceran outra realidade que a daquela España. Para esas xeracións, aquel relato, un pesadelo habilmente construído con literatura, era a realidade. O franquismo non foi unha ditadura, foi un sistema totalitario que era dono dos corpos e tamén das mentes (os sistemas totalitarios precisan obrigadamente da literatura). Naquel conto, a protagonista era unha España castellano cristiana, heroica e espléndida, e esta tiña que defenderse dos seus inimigos: os roxos e os separatistas, que unían as súas forzas contra España. Nese contubernio nefasto destacaba un monstro da raza do comunismo dos comunistas! Daquel inferno emerxía un demo principal, Santiago Carrillo.

O franquismo foi un conto de medo e Carrillo era un personaxe daquel conto, o monstro. E dicimos que o franquismo foi un conto de medo e foino tamén para os antifranquistas, que tamén moraban naquel pesadelo. Mais eles tiñan un relato contrario: o monstro era Franco, amo dun inferno sanguento que xa probara que era ben real. Franco era o amo dos contos e das vidas, sentíase forte dabondo como para aturar aquel peso ( e, con todo, aquel home cativo demostrou unha dureza inaudita, un abismo dentro que non deixa de fascinar). Porén, poucas persoas habían querer ser un personaxe tan odiado e tan cargado de acusacións. De seguro que Carrillo tampouco; así e todo, el parecía levar esa carga con verdadeira calma.

O curioso é que Carrillo tamén era un personaxe nesoutra historia, a historia familiar dos comunistas: el tamén era o malo. Desenvolvía o personaxe do traidor dentro dunha historia de intrigas, purgas, disidencias… Se se considera o tamaño da carga histórica que levou xunto coa capacidade para sobrevivir e loitar pola súa supervivencia política, veremos que a figura de Carrillo é un verdadeiro peso pesado como personaxe literario.

Claro que o que lle dá carácter literario, o que o fai definitivamente suxestivo é ser un comunista. O comunismo é algo máxico, madialeva. Marx calificouno como unha pantasma que comezaba a percorrer a Europa. E sempre conservou algo de fantasmal, cousa máxica que trata dunha mestura de profecía, ameaza, sangue e esperanza de redención. Desaparecido o mundo comunista, tanto os estados que ostentaban encarnalo como a inmensa maioría dos seus seguidores nos outros estados, aínda hoxe a palabra “comunismo” corta o ar cando se pronuncia. Unha profecía antiga e témera, a ese tempo e ese mundo seguirá a pertencer a figura de Carillo. A quen enterraron foi a Santiago, aquel rapaz de Gijón.

 

 

La persona muere, el personaje tiene una duración

El franquismo era un sistema totalitario que poseían los cuerpos y las mentes también

 

Suso de Toro. 20 SEP 2012

Franco era la literatura. Era una historia que todo el plan con los padres encerrados en el mundo, poner en la mente de las generaciones posteriores, que vivían en la República y no conoce otra realidad que entonces España. Para estas generaciones, una historia, una pesadilla expertamente construido con la literatura, es la realidad. Franco no fue una dictadura, era un sistema totalitario que poseían los cuerpos y las mentes también (sistemas totalitarios requieren literatura obligatoria). En esa historia, el protagonista era un castellano la España cristiana, heroica y maravillosa, y tuvo que defenderse de sus enemigos: el púrpura y los separatistas, que unió sus fuerzas contra España. Esa conspiración débil hincapié en una carrera monstruo comunista comunismo! A partir de ese infierno emerxía un demo, Santiago Carrillo.

Franco era un cuento de miedo y Carrillo era un personaje de esta historia, el monstruo. Y decimos que Franco era un cuento de miedo y era también para los grupos anti-Franco, que también vivía en esa pesadilla. Pero tenían una historia contrario: el monstruo era Franco, me encanta un infierno sangriento ya demostró que era muy bueno. Franco era el amor de historias y vidas, se sintió lo suficientemente fuerte como para soportar ese peso (y mientras tanto, el hijo varón ha demostrado tenacidad increíble, un abismo en el que continúa fascinando). Sin embargo, pocas personas tenían que quiero ser un personaje tan odiado y tan lleno de acusaciones. Claro que Carrillo no lo hizo, sin embargo, parecía llevar esta carga con aplomo real.

Lo extraño es que Carrillo era también un personaje nesoutra historia, la historia familiar de los comunistas: era también malo. Desarrolló el carácter traidor en una historia de intriga, purgas, disidencias … Si se tiene en cuenta el tamaño de la historia que se hizo cargo junto con la capacidad de sobrevivir y luchar por su supervivencia política, vemos que la figura de Carrillo es un verdadero peso pesado como un personaje literario.

Por supuesto que da carácter literario, que es sin duda sugerente ser un comunista. El comunismo es algo mágico, Madialeva. Marx lo calificó como un fantasma empezó a ir a Europa. Y siempre conserva algo fantasmal, algo mágico es una mezcla de profecía, amenazando, la sangre y la esperanza de redención. Falta el mundo comunista, tanto en el estado encarnado que mostraron que la gran mayoría de sus seguidores en otros estados, pero ahora la palabra «comunismo» cortar el aire cuando es pronunciada. Una antigua profecía y el miedo, en esta ocasión y este mundo pertenecerá a la figura Carrillo. ¿Quién fue enterrado en Santiago, ese chico Gijón.

http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/09/20/galicia/1348172579_237654.html